Prawan Kelaran - Soeara Moeria

Breaking

Jumat, 01 Mei 2015

Prawan Kelaran



Cerkak Kartika Catur Pelita

Pil turu njarag tak eleg. Siji, loro, telu, sewelas pil tak jejelke nok cangkem. Mbuh sing mlebu, piro sing tak mutahke. Aku ora kelingan. Dumadaan bebayang ireng iku mecungul nok ngarep mataku.  Carita  sapa aku.

Aku sing wis kecipratan comberan. Aku sing wis ora prawan. Aku sing kotor!

Aku sing cacad lan tambah cacad!

Aku pengin mati! Luwih becik aku mati, tinimbang diperlakoke kaya ngene!

* * *

Prawan kencur iku wedi.
  
“Aja ngomong karo sapa wae perkara iki. Yen kowe isih pengin mangan, isih pengin sekolah, isih pengin urip!”
  
Prawan sing kulite kuning temu giring iku bingung.
  
“Kenapa saiki kowe seneng ngelamun, Is?  Ora kaya biyen. Saiki seneng mingkem. Lagi lara untu, ya? Ana masalah apa, aku kancamu, cerita ….”
  
Prawan sing dagune mbelah iku  ngedoh. Ora kabeh carita kudu diungkap. Apa maneh babagan nista papa.
  
“Kenapa kowe ujug-ujug pengin pisah, say?”
  
“Aku…”
  
“Kowe ora nduwe alesan?”
  
“Nanging aku ora pengin sesambungan karo kowe.”
  
“Sebabe…”
  
“Aku ora iso ngomong. Aku wis ora pantes maneh kanggo kowe.”
  
Aku-aku lega, sanajan atiku  lara-kaya ketusuk eri wektu ngutarake kabeh.
  
“Kowe pancen ora pantes maneh kanggo aku. Kowe tegel nugel katresnan sing endah.”
  
Rei, ndang lunga, lunga…
  
Prawan sing mripate kaya damar kanginan iku brebes mili nok kamar biru. Ora ana wong ngerti apa sing kedaden karo aku. Saumpama aku wis tiba, malah ditibani andha. Lara banget. Banyu mata wis enthek netes. Nok diary iki tak tulis kedadean peteng dalan uripku.

* * *
  
“Kenapa kowe ora mangan, Nduk?” biyung mandeng  kembang atine kanthi perasaan khuwatir.
   
“Is… rasa-rasa mangan, Mak.’
  
“Kowe lara?” Bapa mandeng. Melu khuwatir.
  
“Mboten.”
  
“Yen ngana mangana. Sadela neh ujian. Piye yen kowe lara.”
  
“Mak..” saumpama aku wani carita sajatine, apa wong sing nglahirake aku iku arep percaya? Apa deweke ora malah nyalahke aku?
  
“Ana apa, Nduk?”
  
“Ma..napa duit SPP sampun wonten?”.
  
“Dadi kowe mogok mangan mung gara-gara mikir duit sekolah.”
  
“Isna..Isna…Bapak  pikir ana apa.”
  
“Wes ana, Nduk. Dagangane mak laris. Sesuk kowe iso bayar.”
 
“Saiki mangan ya.”
  
Aku njupuk saentong sega putih. Lawuh, endhog sambel balado. Aku mangan,  lelet. Sega kerasa keset nok di tenggorokan. Mbuh. Kenapa  terus kebayang perkara sing njijike iku…dadekna aku  pengen mutah!
  
“Is…kowe lara?”
  
“Mboten, Mak. Menawi masuk angin. Is  pirang-pirang dinten begadang, sinau.”
   
“Ya, wis. Bar iki ngombe obat. Yen durung mari, engko tak keroki.”

                                                   * * *
  
Prawan sing rambute dawa iku njupuk selimut, nutupi awake sing setengah uda. Matane  nyawang serik banget marang wong lanang durjana sing ngguyu puas, sakwise nglakokna perbuatan nista.


“Kenapa bapa tega karo Is?”
  
“Merga Makmu uga tega karo aku.”
  
“Nanging Is anake Bapa?”
  
“Jare sapa? Tak wei eruh, makmu wis meteng patang sasi pas tak kawin. Kowe dudu wenihku. Dadi yen aku mangan…”
    
“Bapak kejem…kejem, tega…”
   
“Meneng, meneng! Is ora sudi krungu cerita iki!’
   
“Is ana apa bengok-bengok?! Kowe ngimpi ala?!”
  
Jebule deweke nginpi ala? Apa bener? Mimpi ala sing kaya ngulang kedaden  nggegirisi sing tak alami. Kedadean sing njijike  kenapa   kedadean maneh. Kenapa aku ora iso nyegah. Ngimpi ala iki apa refleksi saka  kedaden sing banget  ala iku?!

* * *
  
Carita sedihku. Carita nggegirisiku. Udan melu nangis. Aku mung iso carita kaya pen marang dluwang. Aku ora sanggup ngaku marang Mak. Aku ora iso carita marang kanca, Aku isin. Aku wedi  deweke pada kuciwa. Aku wedi, yen wong-wong pada ngina. Yen pada  weruh kedaden  bejad sing dilakokna  durjana iku marang aku!

Kanggo tanda katresnenaku. Weruha yen katrenan  suci iki mumg marang kowe, Rei.
  
Deweke sengaja nguntal pirang-pirang pil turu.
  
Prawan sing pakulitane resik iku  pucet. Deweke sekarat, kebayang biyunge, Rei, kanca-kancane. Apa yen aku lunga  ana sing kelangan?
  

Ma, ngapuranen anakmu sing ora pantes dadi anakmu. Kaya wong lanang bejad iku sing ora pantes dadi bapaku. Deweke dudu bapaku kan Mak? Ora ana Bapa sing tega nista anake?
  
Menawa bener, Mak wis meteng  pas kawin karo deweke? Nanging aja diengga alesan terus deweke ngrudapeksa anak sing dudu darah daginge, nanging tau digedeke, tau dipangku, diadusi, diturokae rikala bocah cilik?
  
Menawa deweke dudu bapa kandungku, terus sapa sapa sing neteske wenih nok rahimu Mak, dadeake lahire aku? Sapa Bapaku?
  
Aku ora peduli! Deweke ora luwih becik saka durjana iku! Kangga apa aku golek eruh?!  
  
Prawan sing nembe kelas 2 SMP iku nyoba merjaya awake dewe.  Aku ngrasake mataku perih, pedut, ambeganku sesak, awaku krasa lara, lara. Sakteruse peteng,  peteng ndedet!

* * *
  
Apa aku wis mati? Nok papan endi aku? Surga apa nereka iki? Kenapa aku nok kene? Dumadaan ana wong klambine putih, ndemek aku alus. Hei, deweke ngambung aku. Luhe netes. Sapa deweke? Apa malikat sing njaga  kubur?
  
Hei, hei kenapa ana stetoskop ngalungi gulune?
  
“Adik wis sadar. Ngucap syukur marang Gusti Allah, nyawane adik ketulungan,   slamet.”
  
Dokter wedok, pasuryane keibuan, mandeng aku  sajak aru. Suarane sing lembut.
  
“Kenapa kowe bunuh diri, Nduk? Ana masakah apa? Kabeh masalah iso diudari.”
  
Mak nyikep aku banget khuwatir. Luhe netes anget.”Aja kok tutupi. Iki makmu. Ceritakna ana masalah apa. Ora usah wedi.”
  
Prawan  sing susune nebe tuwuh iku nangis gerung-gerung, prasasat  awake guncang-guncang. Wis  wektune aku blaka suta sakabehe.
    
Wong wedok tua iku melongo. Ngamuk kaya banteng ketaton. Njukuk peso nok dapur, kalap nusuk wong lanang durjana sampek matek! Ngaterke awake nok pakunjara!
  
“Sangapurane Is Ma. Idepa Is iso njaga awak iki…”
  
“Kabeh wis kudu kedaden, Nduk.”
  
“Mak…”
  
“Mak kecolongan. Ora nyadar manggon sakomah karo asu alas.  Mak ora getun wis mateni kewan.”
  
“Apa bener yen Is dudu anake?
  
“Deweke mesthi cerita wong wadon  meteng sing dikawini…”
  
“Bapa kandunge Is, sapa Mak?”
  
“Ora usah kowe takon iku. Mak wis ora sudi ngeling-eling. Deweke minggat sakwise njupuk kabeh duweke Mak. Katresnan mak mung kangga  deweke. Mak ngei pelangi, deweke mbales areng ireng. Ireng.”

* * *

  
“Maturnuwun Rei, kowe wis mbantu aku…”
  
“Aku ngelakokna marga aku sayang kowe, Is. Ngertia atiku remuk maca diarymu. Perkara tragis sing kok alami. Aku pengin carita marang makmu. Pas aku teka nok omahmu, kabehe wis telat. Makmu…”
  
“Akhire Mak  ngerti sakabehe. Nanging merga iku mak kudu ngenteke umure nok kunjara.”
  
“Aku melu sedih, Is.”
  
“Maturnuwun, Rei. Eh, wis bengi. Ndang muliha…”
  
“Kowe karo aku…apa isa kaya disik maneh?”
  
Aku nggelengke sirah. Aku wis mutuske dalan paling apik kanggo uripku.
  
Ora mung Rei lan kanca-kanca weruh. Tangga ngerti. Uwong sing nonton teve, maca Koran, internet, pada weruh. Isna-dirudapaksa bapake! Isna-anakke wong tukang mateni!
  
“Menawa  aku isih nduweni perasaan iku, aku wis ora pantes maneh. Muliha Rei. Sawijing dina kowe nemuke prawan sing luwih apik saka aku.”
  
“Nanging Is..”
  
“Yen kowe isih nduweni rasa iku, simpen wae ben dadi kenangan.”
  
“Aku isih tresna  marang kowe Is.”
  
Rei, ndang  lunga. Ben waktu sing dadi seksi carita sejodo katresnan  iki. Kowe karo aku ora iso milih bare katresnan. Maturnuwun marang katresnan sing   tau kok  kei marang aku.”
  
Prawan ayu sing mripate ndamar kanginan, dagune  belah, rambute mayang iku, nyeret sikil kiwane sing pincang, natap  geger bongkok sing   linggih kaku nok kursi roda. Kango  terakhir. Esuk aku arep  ninggalke omah iki, kutha iki, mulai lembaran urip sing nayar. Kowe  ngerti. Aku butuh  akeh wektu kanggo nambani sewu lara kesleret  sembilu.

                                                         * * *

Kutha Ukir, 11 Januari 2010-10 Januari 2014

Tidak ada komentar:

Posting Komentar